Ένα γραμμα από Έλληνα πιλοτο πολεμικού αεροσκάφους!
«Εκει ψηλα, στους αιθερες, μεσα στο γαλαζιο, περιμενοντας τον εχθρο "σκέφτομαι".
Δεν είμαι ημίθεος, ήρωας δεν ειμαι! Έχω τους φόβους μου!
Πολλοι εκει "κατω" βρισκουν επικινδυνο -ισως και αχρηστο" αυτο που κανω!
Γιατι βλέπεις εγώ δεν κατεβάζω διακόπτες, δεν οδηγώ λεωφορείο με 60 ψυχές, δεν βγάζω φωτοτυπίες στα βουλευτικά έδρανα ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Γενάρη στη ζεστασιά της Βουλής! Αλλα κάθομαι, σκέπτομαι, μελετάω και περιμένω τον εχθρο. Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα η το χαρατσι στο πατρικο, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει. Ούτε και πρέπει!
Πρέπει, ομως, να αδειάσω το μυαλό μου, να μη σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους, που δεν γύρισαν ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή. Μπορει μερικοι να πουν ότι τα 'θελε και τα 'παθε! Ομως, εγω, δεν πετάω γι' αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου, που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, για τον Παπά μας, που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!
Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, τον δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα ορεινα της Πινδου. Γι' αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα ζωντανή! Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες, γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζούνε για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση! Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά, θα με δεις γιατί...
Γιατι οι αετοι, πετανε παντα μοναχοι...»
Ένας από τους πολλούς, που είναι τόσο λίγοι...
